Serbet ve Hosaf

Tanım

“Meyve suya akti, serbet oldu. Hos-abdan geriye hep sükür kaldi.”

Elif Ayla, “serbet ve Hosaf – Hatiralarda Kalan Yudum Yudum Lezzetler” kitabiyla geçmisimizin hos bir yanini bugüne tasiyor. ?nsana kiriliverecekmis gibi gelen incecik bardaklarda ikram edilen buz gibi serbetler. serbet kokulariyla hafizamiza kazinmis dügünler, nisanlar, logusa ziyaretleri. Akraba ziyaretleri. Tahta sandalyeler. Utangaçliklar. Gözlerin içiyle gülünen eski güzel günler…

serbet gibi havalarin, serbet gibi insanlarla, serbetten nafakalar çikarilan günlerin, güzel su içilir yemegin yaninda diye, hos-ab denilen hosaflarin, o unutulmaz tatlarin bir araya geldigi bir çalisma bu…

Hepsi, insan israfi icat etmeden evvel bulundu. Meyvelerin, otlarin son hallerine, hadlerine kadar, sükür kazaninda kaynatilip sofraya getirilmesiyle olusturuldu. Bütün serbetler ve hikâyeler aslinda suya yazilmis methiyeler. Suyu kaç sekilde içebilecegimizi anlatiyorlar. Meyveye eklenen su degil, suya eklenen meyveler onlar. Her serbet ve her hosaf, insan emeginin nimete dokunup, Barekallah demesi.

Elif Ayla kitabinda, babaanne mutfaklarindan bugüne kadar gelen, yok olmalarina izin verilmeyen serbet ve hosaflari anlatiyor. Hosaflar hikâyelere dökülüyor, serbetler anilarla birlesiyor. Kitap bir tarifler bütünü olmaktan çok, bir yasam biçimini tarif ediyor. sefkat, serbetten akiyor. Hosaftan geriye çekirdekler degil, anilar kaliyor.